februari 2013 – dimitri bontenakel

over schrijvers en drinkers

Het is allemaal hun schuld. “Hun”, dat zijn: Paul Verlaine, Françoise Sagan, Stephen King, Edgar Allan Poe, Ernest Hemingway, Dorothy Parker, Brendan Beehan, Arthur Rimbaud, F. Scott Fitzgerald, John Steinbeck, en – dichter bij huis – Gerard Reve en Jean-Marie Berckmans. Schrijvers die drinken. Sommigen hebben zich het graf ingedronken.

Het Antwerpse café De Nieuwe Linde werd vroeger bezocht door een kalend heerschap met een Hollandse tongval en een stetson op zijn kop. Hij hing zijn groene regenjas aan de haak, nam plaats aan een vrije tafel en legde een notitieboekje en een pen voor zich. In gesprekken profileerde hij zich steevast als Schrijver. Hij bezocht cafés om er mensen te ontmoeten, zo vertelde hij, om hen bekentenissen te ontfutselen en er de volgende dag literatuur uit te puren. Jammer voor hem dronk hij meer dan hij schreef. Met de jaren werd zijn regenjas grauw, zijn hoed morsig en liet hij zijn notitieboekje achterwege. Tot hij niet meer kwam opdagen. Ik denk niet dat ik ooit een letter van hem gelezen heb.

Na een ontmoeting met het heerschap verliep het gesprek aan de toog meestal als volgt: VRIEND A – Bontenakel, als ge schrijver wilt zijn, moet ge meer op café komen. IK – Drank levert zelden inspiratie en voornamelijk hoofdpijn op. VRIEND B – Ge moet meer op café komen in plaats van u te zitten opsluiten. IK – Geloof toch al die poète maudit-flauwekul niet. VRIEND C (na me verbluft te hebben aangestaard) – Bontenakel, stop met de intellectuele schrijver uit te hangen.

Ik vertelde over Nick Cave en hoe hij elke dag naar zijn kantoor pendelt om er aan zijn teksten te werken (lees het artikel van Roderik Six in Knack Focus van 13 februari er maar ’s op na). Ik vertelde over de Spartaanse schrijfroutine van Oriana Fallaci, die van ’s morgens 8 uur tot ’s avonds 19 uur schreef zonder te eten of te rusten. De Italiaanse ontving niemand, nam de telefoon niet op, negeerde zondagen, feestdagen, vakantiedagen. Cafébezoek? Ik denk het niet.

Of ik ze daarmee heb kunnen overtuigen?

Twee weken geleden nam ik een foto. Ze prijkt boven dit stukje, en wat u ziet zijn alle attenties die ik van collega’s en vrienden mocht ontvangen op de avond van mijn boekvoorstelling. Er staat welgeteld één item op dat geen alcohol bevat – het vuistdikke naslagwerk over single malt whisky.

Ja, mijn redenaarstalent, het laat te wensen over.

ATV in bruin café

Op vrijdag 8 februari stonden er opnames van het ATV-boekenprogramma ‘Onder Cover’ … heu … op het programma. Op mijn verzoek werd er gefilmd in De Hovenier. Niet alleen is deze bruine kroeg een huis van vertrouwen, het café en haar cafébaas spelen ook een glansrol in het boek. Zowel cafébaas Patje als de schrijver hadden een korte nacht achter de rug – dit was de ochtend na de boekpresentatie – en de twee koppen koffie die geserveerd werden, brachten weinig soelaas. Mensen die de reportage willen bekijken om te kijken hoe klein de oogjes van beide heren waren, kunnen klikken op de link hieronder.

Onder Cover 13 februari 2013.

The Hedonist

Het is ook een song van de ter ziele gegane Britse groep The House of Love, maar gisterenavond vormde het Antwerpse café De Kleine Hedonist het podium waar De steek van de schorpioen werd voorgesteld.

Een boekvoorstelling is een beetje als wandelen op het slappe koord. Ja, je hoort je boek met veel aplomb aan te kondigen, en neen, je mag niet overdrijven met de omvang van de gestoken loftrompet. Aan de aanwezigen om te beslissen of we geslaagd zijn in die evenwichtsoefening.

De schrijver in kwestie apprecieerde alleszins de weloverwogen woorden waarmee auteur Alstein het boek inleidde, hapte naar adem bij het vragenvuur van zijn uitgever, kwam weer tot rust tijdens de cover van Everyday I Write the Book en luisterde met genoegen naar de twee boekfragmenten waarover actrice Mara zich had ontfermd.

Voor zij die er niet geraakt zijn, een overzicht: