R.I.P. bruin café

DSCN0887

Hof ter Beke bevond zich recht tegenover de Sint-Laurentiuskerk in de Antwerpse Markgravelei. Het café stond bij mijn collega’s en mezelf beter bekend als “de Kiekeboe”, omdat de vorige uitbater wat weg had van de gelijknamige Marcel. Gepensioneerden aten er ’s middags hun dagsoep, de blinden uit het instituut verderop vonden de weg naar hun vast tafeltje. Bij sommige vaste klanten maakte Hof ter Beke deel uit van hun dagelijkse routine.

Hof ter Beke was een rechtgeaard bruin café, met donkere houten lambriseringen en gaargerookte plafondtegels. Naast een pancarte met de boodschap dat loslopende kinderen wel degelijk aan het circus zouden worden verkocht, hing een ingelijste Willem Elsschot. In nostalgischer stukjes dan het mijne zou u lezen dat de auteur er de personages observeerde waarmee hij zijn romans stoffeerde.

Kris en Sybil bouwden negen jaar aan hun droom. Niet makkelijk als vier van die negen jaar crisisjaren waren. Nog minder makkelijk als de huisbaas diezelfde crisis aanwendde om de huur te verdrievoudigen. Tussen haakjes, de huisbaas is geen onbekende. Zijn naam is AB InBev en u kent hem van zijn uitstekende kwartaalcijfers en het feit dat hij in dit land nauwelijks-niks-nougabollen belastingen betaalt. Vreemd spelletje stratego dat die brouwerij met zijn eigen pionnen speelt.

Het café sloot de deuren op 30 november. Er kwam veel volk naar de begrafenis om een laatste eer te bewijzen aan de overledene en de vaten mee leeg te drinken. Op de muur werden foto’s geschenen die meer dan voldoende vertelden.

Sybil en Kris werken intussen allebei voor de Lijn. Mocht u op hun tram stappen, doe ze alsjeblieft de groeten.

Social media & sharing icons powered by UltimatelySocial
Facebook
Instagram