Mei had een feestmaand moeten worden. Drie maanden lang had ik hard doorgeschreven aan een nieuwe versie van het volgende boek. Ochtendblokken van vier uur tijdens weekdagen (ik heb een halftijdse baan, vandaar) en sessies van acht uur op die zaterdag- en zondagen die geen sociale verplichtingen bevatten. Op maandag 13 mei reviseerde ik de laatste pagina en stuurde het manuscript naar mijn uitgever door. De zweep hoefde er niet langer over, het mocht allemaal een beetje meer lentissimo. Tijd om op een zonovergoten terras plaats te nemen en te klinken op de bestsellerstatus die het boek ongetwijfeld zal bereiken.
Hoe weinig grip een mens op zijn ondermaans bestaan heeft.
Op woensdag 15 mei, omstreeks drie uur ’s middags, liep het trieste nieuws binnen in een van de talrijke Whatsapp-groepjes van de oud-scoutsvrienden. Nauwelijks 47 geworden bleek je grote hart een maatje te groot voor een mens.
We waren achttien toen we kennismaakten. Je had een gesteven jeansbroek met aangenaaide sneakers aan je plafond hangen zodat het leek of er iemand dwars door je dak was gevallen. Ik liet de jeugdhuizen van Edegem en omstreken (remember ’t Kruispunt?) voor wat ze waren en verkende samen met jou en Antwerpse nachtleven. We zagen hoe de dj zijn New Beatplaten inruilde voor die van R.E.M. en Nirvana, morsten bier op onze kleren terwijl we als idioten rondsprongen op de tonen van de Pixies . Aan de toog beleden we onze liefde voor de strips van Marvano en Hugo Pratt en voor alle vrouwen die we niet konden krijgen.
Na mijn partieels in Tweede Kan huurden we met een hoop een chalet in Waimes en raakten er ingesneeuwd. Overdag nestelden we ons met drank en muziek en het eten dat we niet lieten aanbrandden rond de open haard, ’s nachts maakten we lange wandelingen in de Ardense heuvels en gleden om ter verst over de ingeklonken sneeuw.
Toen we afstudeerden, reden we met drieën in jouw Fiatje naar Portugal. Het was een last minute-idee – jij had zelfs de tijd niet gevonden om naar een deftige reistas te zoeken en had je kleren in een wasmand op de achterbank gedumpt. We vonden een klein kustplaatsje ten zuiden van Porto, zetten onze tent op in een camping naast het strand en wilden er niet meer weg. De onstuimige brekers van de Atlantische Oceaan maalden niet om die drie Belgen en smeten ons telkens weer met een doodsmak op het strand. We begrepen geen woord Portugees. Je bestelde drie avonden na elkaar hetzelfde gerecht in ons favoriete restaurant en kreeg elke keer een ander gerecht op je bord. Onderweg naar huis moesten we het stuur vasthouden terwijl jij het dashboard open schroefde om een losgekomen kabeltje te repareren – je vond het euvel niet belangrijk genoeg om er een stopplaats voor op te zoeken.
Je had principes die je niet zomaar wilde verloochenen. Dat bleek aan de toog en in de tribune, dat bleek ook tijdens hoog oplopende discussies op scoutsraden en tijdens kampen. Je nam je scoutsengagement ernstig en verwachtte van iedereen dezelfde inzet. Toen een van je leden even vermist raakte, zag ik op het VTM-nieuws hoe een sociaal assistente je ter wille van de camera de levieten las. Wist zij veel.
We hebben nooit samen in een tak gestaan. Jammer eigenlijk.
We werden ouder. Jij trouwde, kreeg twee kinderen. Terwijl ik mijn boeken begon te schrijven, ging jij resoluut voor het vaderschap. We zagen elkaar niet langer wekelijks maar maandelijks en op de duur halfjaarlijks. Ook al hadden we elkaar in geen zes maanden meer gezien, we gingen verder waar we de laatste keer geëindigd waren. In maart zagen we elkaar voor het laatst. Het leven bleek geen nieuwe ontmoetingen meer voor ons in petto te hebben.
Afgelopen vrijdag namen we afscheid. De zaal barstte uit haar voegen. Veel persoonlijke getuigenissen, veel verdriet. Je zuster, je broers en ook je dochtertje brachten erg mooie teksten – je bent vast erg trots op haar. Net als haar broer zal ze het ver schoppen.
Gisteren hielden we een afscheidsdronk in café Den Hovenier (waar anders?). Het terras barstte uit haar voegen. Veel persoonlijke verhalen, veel plezier. Fijne avond, al kreeg uitbater Patje het even moeilijk – en wij met hem – toen hij het café sloot.
Shine on, you crazy diamond. We zullen je missen.
