operaplein

weekberichten: Oostende – Operaplein – Middelheim

Vrijdag 27 juli: Oostende
Op tijd uit bed voor een duik in de zee, kwestie van de hitte en de drukte voor te zijn. Zwemmen in het ruime sop, het was weer even geleden. Dat komt ervan als je de liefde voor de koude kusten belijdt, dan ga je naar plekken waar de zee geen dode kwallen maar gletsjerijs op het strand kwakt (IJsland, 2015) of de branding graag elk bot in je lijf zou breken (Schotland, 2017).
Te drijven in een zee zo glad als een biljartlaken.

Onderweg naar mijn handdoek kruis ik een jongen met een metaaldetector. Het apparaat klikt en zoemt, de jongen gromt en graaft. Loos alarm. Een leeg blikje cola. Geen tijd voor een omweg langs de dichtstbijzijnde vuilnisbak. Er moeten immers piratenschatten en kwijtgeraakte iPhones gedolven worden. Hij laat het blikje in het zand vallen en vervolgt zijn weg.

’s Avonds neem ik plaats in een broeierig hete foyer in De Grote Post, één van de locaties voor Theater Aan Zee-voorstellingen. Ik ben namelijk niet enkel in Oostende voor de zwempartijtjes, ik ben hier ook om te werken. Werken voor de Scenaristengilde, dat betekent: de verslaggeving doen van het filmluik op TAZ, want TAZ heeft naast het theater- en het literaire luik ook aandacht voor het witte doek (hashtag lovemyjob, maar dit geheel terzijde). Zelf niet ter plekke geraakt? De drie verslagen staan intussen online op  www.scenaristengilde.be.

Woensdag 1 augustus: Consciencebibliotheek
De research voor mijn volgende boek leidt me vandaag naar de fantastische erfgoedbibliotheek die Antwerpen rijk is. Onderweg maak ik een omweg langs het heraangelegde Operaplein om te controleren of het waar is wat ze zeggen op de sociale media. En het is waar wat ze zeggen op de sociale media: het is een betonnen vlakte geworden – zie foto. Tussen de Rooseveltplaats en de Tunnelplaats werden 183 bomen gekapt en voorlopig hebben ze er nog geen enkele nieuwe geplant. Laten we hopen dat het herbebossingsgedeelte voor de nabije toekomst zal zijn, of Antwerpen wordt in de Lonely Planet nog het “Raqqa aan de Schelde”.

Vrijdag 3 augustus: “Open the pod bay doors, HAL.”
Weer een nieuw woord bijgeleerd vandaag: “teledildonica”. De term viel te rapen in een Knack-artikel van Heleen Debruyne. Teledildonica is “een verzamelnaam voor een bepaalde groep computergestuurde seksspeeltjes die beogen de gebruiker of gebruikster (al dan niet met hulp van een op afstand aanwezige partner) genot te schenken met als doel een orgasme te bereiken”.

De naam doet me denken aan het Suske & Wiske-album Tedere Tronica dat in 1968 gepubliceerd werd. Jerom en Lambik die allebei op een vrouwelijke robot verliefd werden. Pittig detail, in datzelfde jaar kwam ook 2001: A Space Odyssey uit.
Iedereen heeft het over de visionaire Kubrick, niemand over de visionaire Vandersteen.

zondag 6 augustus: taartpunten en ontzenuwde kiezen
Een luie zondagochtend op het caféterras in het Middelheimpark met een kop koffie voor mijn neus en een boek op schoot. Alleen met de Spray de wereld rond van Joshua Slocum, over de allereerste solozeiltocht om de wereld – romanresearch dwingt godzijdank voortdurend tot verkenningstochtjes op onbekend terrein.

Achter me: twee vriendinnen en hun geanimeerd gesprek.
‘Drie uur lang met mijn mond open in die stoel gezeten. En die tandarts heeft geen mottig woord gesproken.’
‘Ha ja, jij kunt niets terugzeggen.’
‘Zeven keer ben ik al bij die Herman geweest. Zeven keer!’
‘Hoe, is het nog niet in orde dan?’
‘Als die kies écht ontzenuwd is, zou ik hem toch niet bij elk warm en koud drankje mogen voelen.’
Een kwartier later ging het nog over tandheelkunde.

Een heleboel hondenliefhebbers op het terras vandaag. Eentje heeft een thermos water en een drinknap meegebracht voor haar windhond, maar de viervoeter wil van geen water weten. Verder een man met een vrolijk rieten hoedje die een taartpunt met zijn vrouw deelt, een gezin dat de oma op een ontbijt trakteert en de borsten van de bazin die uit een veel te ruime shirt vallen.

weekberichten – een bad vol honing

Mijn vorige bericht is begot drie maanden oud. Eerder heb ik me steeds verontschuldigd wanneer er te veel tijd tussen twee blogs sloop. Dat ga ik deze keer eens niet doen. Ik had per slot van rekening een boek te voltooien. Bovendien heeft een mens niet altijd zin om zijn gedachten in het publieke domein te gooien (ze zijn het vaak ook niet waard).

Maar kijk, ik ga met de swiffer door de weblog, lucht de kamers en strooi een vers vrachtje weekberichten uit.

zaterdag 23 januari
De mama wordt zeventig vandaag en dat wordt met ontbijt en chocolademelk gevierd in een Antwerps etablissement. Omdat moeders van zeventig niet staan te springen op smartwatches en speelgoeddrones, geven we haar een weekendje Zuid-Limburg cadeau, en om toch met iets in geschenkverpakking op de proppen te komen, had ik mijn petekindje gevraagd een mooie tekening te maken met op de achtergrond een knus vakantiehuisje en vooraan op een rijtje de oma, haar vriend, haar twee kinderen en haar kleinkind. En kijk, petekindje komt inderdaad aangedraafd met een rol in rood lint gevat papier in zijn handjes. Op het eerste gezicht heeft het ventje zich uitstekend van zijn taak gekweten. Een koe naast een mooi huisje, oma op de voorgrond. De andere gezinsleden ontbreken evenwel. Naast oma staat Luke Skywalker, zijn lichtzwaard in de aanslag. Op een tweede tekening heeft een x-wing fighter het gemunt op de Death Star.
Het is zoals de mensen zeggen, kunstenaars zijn eigenzinnige mensen.

’s Avonds zit ik met een bende ongeregeld (schrijvers, journalisten – rapalje dus) in de bekendste Indiër van de stationsbuurt. Auteur Heleen Debruyne vraagt me waar ik de kost mee verdien. Ze moet me niet goed verstaan hebben want haar reactie gaat als volgt: ‘Bestaat dat dan, het Vlaams Honingfonds?’
Ik zie een veld vol bloemen en bijen, ik zie een Olympisch zwembad aan de rand van het veld. De kuip is tot de rand gevuld met rijke, goudgele honing, klaar om in tijden van schaarste onder de Vlamingen te worden verdeeld. Ik zie mezelf, laverend tussen kasten, een bijenkap op mijn kop. En word helemaal zen.

dinsdag 26 januari
Avond en ik zit volop informatie te vergaren voor een artikel dat ik in opdracht van het schrijftijdschrift Verzin aan het schrijven ben. Onderweg stuit ik op Ernest Hemingway’s bekende six-word story. U kent het misschien:
For sale: baby shoes, never worn.
Ik vraag me af of ik dat ook kan, een verhaal in zes woorden vatten, en kom uit bij:
Ontdekker noemt dodelijk virus naar ex.
Laat me gerust weten wat u ervan vindt.

vrijdag 29 januari
Ik bekijk een filmpje dat eerder deze week in de Ideale Wereld aan bod kwam. Vliegende reporter Luc Haekens probeert de inwoners van Tienen (Tienenaren? Tieners?) ervan te overtuigen dat de wereld niet rond maar plat is en slaagt opvallend makkelijk in zijn opzet. ‘Ha ja, want als de wereld rond zou zijn, val je ervan af,’ zegt een oude man stellig. Je kijkt ernaar en schudt gniffelend het hoofd… tot je natuurlijk zelf aan de beurt bent om te worden beetgenomen.
Maar wat als pokerface Haekens de mensen andere dingen wil wijsmaken? Dat de aarde niét opwarmt, bijvoorbeeld. Of dat asielzoekers alleen maar naar hier komen om van onze sociale zekerheid te profiteren en onze vrouwen aan te randen. Of dat Donald Trump een prima president zou zijn.
Wat dan?

Social media & sharing icons powered by UltimatelySocial
Facebook
Instagram