Kim Gordon in de Fruithoflaan en andere verhalen

Armoe troef op deze pagina de laatste tijd. (De weblog oogt leger dan het hoofd van Nadine Dorries, het Britse parlementslid dat May’s Brexit-deal maar niks vond “omdat de Britten na de Brexit geen zitjes in de EU meer kregen.” Láchen!) Me erover schuldig voelen, doe ik  niet. Ik citeer een Amerikaanse schrijver en laat het daarbij:

Writing is not necessarily something to be ashamed of, but do it in private and wash your hands afterwards. (Robert A. Heinlein)

En dat is wat ik gedaan heb, maar daarover later meer.

Dat betekent natuurlijk niet dat ik sinds mijn laatste échte bericht (mijn ode aan The Leftovers van 27 augustus) niets meegemaakt heb. Zo werd op de Boekenbeurs een boek boven de doopvont gehouden waar ik samen met Vitalski aan heb mogen meewerken. Mijn Azertyfactor, aan de slag met schrijftalent bundelt vijfentwintig getipte teksten van het schrijfplatform Azertyfactor en zet de lezer met schrijfopdrachten ook zélf aan het schrijven. Het boek werd op 27 oktober feestelijk voorgesteld door Vitalski himself in het Schrijfsalon, de stand van Creatief Schrijven op de BB.

dode das

Mij niet gezien tijdens de voorstelling? Dat is mogelijk. Dit jaar geen Bontenakel op de Boekenbeurs. Bontenakel was met vrienden op retraite in het landelijke Hombourg, een klein dorpje ergens tussen de Voerstreek en het drielandenpunt. Omdat hij wat te vieren had, maar daarover later meer. Maar ook omdat er van een echte vakantie nog niet veel in huis was gekomen dit jaar, tenminste toch niet van de soort waarbij je kou zit te lijden in je tent en onder de douche teken in je knieholten ontdekt. Niet dat er in Hombourg tenten of teken te bespeuren vielen. Wat doe je als je met een hoop vrienden, hun kinderen en hond Lina een week de hort op gaat? Je maakt herfstwandelingen, drinkt streekbieren in de plaatselijke brouwerij (Grain D’Orge), verliest met Carcassonne Amazone, krijgt regelmatig de slappe lach en wisselt belangwekkende anekdotes uit. Zo vernam ik dat Kim Gordon tegenwoordig in de Delhaize aan de Fruithoflaan werkt. ‘Twee druppels water ons Kim, ‘k zweer het,’ zei vriend S. stellig. En waarom zouden we zijn woord in twijfel trekken?
Voor de eerste keer in mijn leven ook een das gezien. Kolossaal beest. Jammer dat ‘ie dood was.

het nieuwe manuscript

De dode das brengt me naadloos bij wat ik eigenlijk wilde zeggen. Dat ik – onze vriend Heinlein indachtig – mijn handen heb gewassen vandaag. Dat de deur van de schrijfkamer open mag. Vanochtend voltooide ik het laatste hoofdstuk van boek n° 5. Het “Eilandboek” zoals ik het lang genoemd heb, al luidt de uiteindelijke titel wel anders. Niet dat die titel al gekend is, daarvoor is het nog veel en veel te vroeg. Maar ik heb thans wel een versie van mijn boek in handen die ik eerst naar mijn uitgever en nadien naar een paar andere proeflezers wil sturen.

De rest van de maand kan je me met afgekloven vingers en bevend van de cafeïne in de buurt van de Fruithoflaan terugvinden.

Maar nu eerst een streekbiertje.

Social media & sharing icons powered by UltimatelySocial
Facebook
Instagram