Het is zover. Filmmakers hebben de Beatgeneratie herontdekt. Er was On the Road van Walter Salles, er was de Allen Ginsberg-biopic Howl, en binnenkort verschijnt Kill your Darlings in de zalen, die de heilige Beat-drievuldigheid Ginsberg, Kerouac en William Burroughs in één film samenbrengt. Vanwaar de interesse? Volgens regisseur John Krokidas omdat de laatste serieuze opstoot van subcultuur de grunge was.
“Kurt Cobain was de Ginsberg van zijn generatie. Sindsdien geen opstootjes meer. Vandaar dat de kids van nu teruggrijpen naar de beats, de geboorte van de tegencultuur.”

Dit wordt vandaag ergens beaamd door Bart Steenhaut, chef muziek bij De Morgen. In een opiniestuk schrijft hij over de doortocht van de Pixies in de AB afgelopen woensdag en donderdag. De Pixies, generatiegenoten van Nirvana. Luister naar Smells like teen spirit en je hoort Debaser echoën.
“Pixies. Een van de meest baanbrekende groepen van de jaren tachtig en negentig warmt anno 2013 al negen jaar lang dezelfde oude kost op. Non-conformisme werd opportunisme. Vernieuwing werd mainstream.”
Misschien heeft hij gelijk. REM trok zijn conclusies en hield er een tijdje geleden al mee op. Misschien hadden de Pixies dat ook moeten doen. Misschien hadden ze de handdoek in de ring moeten gooien toen Kim Deal uit de groep stapte. Misschien.

Ik was er donderdag bij in de AB. Het publiek bestond uit dertigers, veertigers en enkele dappere vijftigers. Het was niet de eerste keer dat ik de Pixies live zag, en sommige van die concerten dateren van vóór hun reünie. Persoonlijk zag ik een groep met dezelfde attitude als de groep die ik op Werchter 1991 zag optreden: loud quiet loud en fuck de bindteksten. O ja, en krak dezelfde songs natuurlijk. Wat maakt hen dan minder relevant? Wel, de wereld rondom is twintig jaar ouder geworden. En die geruite-hemden-dragende, in-het-Amerikaans-en-Spaans-brullende, jonge schreeuwlelijk Black Francis is ook twintig jaar ouder geworden. Anno 2013 zal geen enkele tiener die dikke, kale, norse meneer op het podium nog non-conformistisch vinden.

Dus grijpt de jeugd anno 2013 terug naar de beatbeweging. Authenticiteit is tenslotte le mot de jour en de beats waren er het eerst bij. Bovendien zijn die lui in het echt allemaal dood en worden ze in de film gespeeld door hippe, jonge, mooie acteurs en actrices (en niet door dikke, kale, norse meneren). Mooi meegenomen.

Ik heb Kerouac’s On the Road gelezen toen ik een jaar of vijftien, zestien was en de ervaring is blijven hangen – waarover later meer. (Trouwens, niet alleen bij mij. De debuutplaat van Tom van Laere staat bol van de verwijzingen, en wie Kerouac gelezen heeft, weet dat Admiral Freebee de naam van een boot is.) Er zijn zij die beweren dat Kerouac niet relevant meer is. Een zestienjarige die met zichzelf in de knoop ligt, heeft lak aan die bewering. Laat de tieners de beats dus gerust herontdekken. Intussen trek ik samen met Bart Steenhaut een blik nostalgie open en leg Surfer Rosa & Come On, Pilgrim in de cd-lader.