De opzet was eenvoudig. Elke eerste donderdag van de maand in het achterafzaaltje van café De Berenbak. En als we teksten hadden, moesten die tijdig in eenieders mailbox belanden. Niemand van ons had een titel in een toonrek staan maar we twijfelden er niet aan dat publicatie slechts een kwestie van tijd zou zijn. Gedreven, ideeënspuwend, gepakt door de letteren.

In september 2003 kwamen we voor het eerst bij elkaar. Een rondetafelgezelschap van mensen die schreven en proeflezers voor die schrijfsels zochten. The Algonquin Round Table zoals op de foto maar dan zonder de New Yorkers. Een schrijfgroep. Aanvankelijk waren we met zijn tienen, en net als in Agatha Christie’s Ten Little Niggers viel de ene na de andere af (n.v.d.r.: zonder dat er moordzieke butlers aan te pas kwamen). Op het eind schoten we met zijn vijven over.

Pas op, het doornemen der teksten, het uitschrijven der notities, het geen blad voor onze mond nemen tijdens het uitschrijven der notities – daar kwam een zekere ernst bij kijken. Als we het niet goed vonden, dan brachten we die boodschap altijd zonder ze in suikerspin te verpakken. En als het wel goed was, dan was daar meestal een ‘maar’ aan verbonden. Maar… na de feedback kwamen de flessen op tafel, de petites histoires, de plannenmakerij, de lachstuipen, de vuile praat. Vaak waren we in het holst van de ochtend nog niet klaar dus besloten we onze teksten en onze flessen gedurende 60 uur in kustplaatsjes en Ardense gîtes onder te brengen.

De Berenbak sloot zijn deuren. We weken uit naar café De Kat en elkanders living en andere Boeren van Tienen. Sommigen vonden de liefde, sommigen vonden een uitgever, sommigen vonden andere overslaande vonken. De zomervakantie bleek geen evidentie om af te spreken dus sloegen we die over. En december was ook al zo’n drukke maand. Echt alweer de eerste donderdag? En mijn agenda zit al zo vol. O, was dat gisteren? Radicaal vergeten!

In 2012 waren we voor het laatst voltallig.

Ons tienjarig jubileum ligt alweer een halfjaar achter ons. De datum is geruisloos aan onze deuren voorbij getrokken. Vanavond zouden we voor het eerst sinds mensenheugenis opnieuw samenkomen. Maar tussen droom en daad enzovoort (Elsschot komt overal en altijd van pas). En omdat twee een wel erg magere opkomst leek, hebben we de langverwachte reünie uitgesteld. Tot nader order.

Zo gaat dat.