bericht uit Shanghai (2)

 

Op metrolijn 10, onderweg naar halte Shanghai Library, is een vrouw met haar smartphone in de weer. Het toestel zit verpakt in een verkreukeld, doorschijnend, plastic zakje. Het vrouwtje heeft zichzelf ook ingepakt, want onder haar muts komt een kapje tevoorschijn gekropen in hetzelfde verkreukelde plastic. Ik maak me ernstig zorgen over haar echtgenoot.

Bovengronds heeft een oude dame haar rolstoel op het rechterbaanvak van een drukke verkeersader geparkeerd. Terwijl de ochtendspits langs haar heen raast, doet zij een dutje. Verderop gaat een nachtegaal in een te klein houten kooitje in duet met een toeterende taxi. Ik tel minder mondmaskers dan bij eerdere visites. Dat scheelt alvast in vuil wasgoed.

Chinezen gebruiken geen Eurorent-stellingen in de bouw. Zij prefereren bamboe, en zijn daarmee duurzame vogels tegen wil en dank. De gevlochten houten steigers (op de foto is er eentje in aanbouw) zijn vaak mooier dan de gebouwen waar ze tegenaan leunen.

Over de bouw gesproken: rijke chinezen die hun geld niet naar het buitenland krijgen versluisd, investeren volop in vastgoed. Vaak blijven die panden leeg staan, soms worden ze bevolkt door hun maîtresses. De nouveau riche van Shanghai hoort nog te pronken met haar rijkdom en daar hoort één en liever veel maîtresses bij. Ja, het is best vermoeiend om rijk te zijn in China.

Lezen lijken ze niet te doen in Shanghai. Nergens zie ik boeken of e-readers in de straat of op de metro. Neen, allemaal staren ze gebiologeerd naar de schermen van hun telefoons en tablets. Voor al die nieuwe speeltjes heeft booming China natuurlijk steeds meer grondstoffen nodig. Het zal je dan ook niet verbazen dat China voor opkoper van de planeet speelt: een berg tjokvol koper in Peru, een paar Canadese teerzandvelden. Wie Winner Take All van Dambisa Moyo heeft gelezen, weet dat we in de nabije toekomst tegen een knoert van een grondstoffenschaarste zullen aankijken, en China lijkt dat als enige land in de smiezen te hebben. Kleitabletje iemand?

bericht uit Shanghai (1)

Schrijvers zijn toeschouwers. Dat telt dubbel als ze in een land als China worden gedropt, waar ze de taal niet spreken en de gewoonten niet begrijpen. Zeker in een stad als Shanghai hoef je niet veel moeite te doen om verloren te lopen. Vanop afstand lijkt het alsof die stad met het decor van Blade Runner is gaan lopen, zij het zonder de zweefauto’s en enge robots. Maar kijk aandachtiger en je vindt raakpunten.

Chinezen zijn praktische mensen (1). Net als ons hebben ze last van koude handen – zeker de gemotoriseerde Chinees. Reden waarom op het stuur van elke bromfiets een paar dikke, met schapenwol gevoerde ovenwanten is gemonteerd, zodat het lijkt of de bestuurder uit zijn tweewieler komt gegroeid.

Chinezen zijn praktische mensen (2). Waarom bijvoorbeeld electriciteitsmasten zetten waar er bomen groeien? In de French Concession-wijk torsen platanen dan ook dikke kabels.

Koffie is de nieuwe thee in hedendaags Shanghai. Nergens meer Starbuck’s-filialen dan in deze stad (zie foto), en ze worden heus niet alleen bezocht door ex-pats. Als het ooit tot een oorlog komt tussen de wereldmachten zullen Amerikaanse en Chinese generaals op het slagveld alleszins hetzelfde bakje troost drinken. Lang leve de globalisering.

Als ik aan Portugal denk, denk ik aan de met wasgoed behangen stegen van Porto. Ook het Chinese wasgoed hangt kriskras uit het raam te drogen, vaak torenhoog boven drukke wegen. Ja, Portugezen en Chinezen, ze hebben veel vertrouwen in hun wasknijpers.

Denkend aan wasknijpers voelt een mens zich al een pak minder ontheemd.

Social media & sharing icons powered by UltimatelySocial
Facebook
Instagram