‘De Berenrug’ in de Luisterpuntbib

Beginnend aan de eerste sessie, toen de kop nog fris was

In april 2013 treinde ik voor het eerst naar de kantoren van de Luisterpunt-bibliotheek, die zich toen nog in Laken bevonden. Daarover vertelde ik destijds al in een blogbericht (ja, zo oud is deze website dus al.) Voor De Berenrug mocht ik opnieuw komen inlezen, in de nagelnieuwe opnamestudio van de al even nagelnieuwe kantoren in hartje Brussel, op een boogscheut van boekhandel Waterstones – het is maar dat je het weet.

Ik had de indruk dat het beter ging dan vorige keer, en dat ik mijn Antwerpse tongval iets beter onder controle had. Even goed konden ze me na zo’n inleessessie van drie-en-een-half uur (1 van 3) bijeenvegen, en was ik blij dat ik op de terugrit als een zombie naar het voorbijflitsende landschap kon staren.

Luisterpuntbib-medewerker Diego Anthoons maakte van de gelegenheid gebruik om met me te praten over leven en schrijven voor hun tijdschrift Knetterende Letteren en hun podcast. Dat gesprek kan je op deze pagina beluisteren.

Het Daisy-luisterboek kan je op deze pagina bestellen. Ik beschik niet over de gruizige whiskykeel van Mark Lanegan en articuleer ook niet als Martine Tanghe, maar ik heb mijn best gedaan.


ocharme Murakami

 

Of ik een luisterboek wilde komen inspreken. De vraag kwam van Luisterpuntbibliotheek, een organisatie die zogeheten Daisy-boeken beschikbaar stelt voor mensen bij wie de ogen niet meer mee willen, of voor wie een boek vasthouden lastig wordt. Luisterpuntbib streeft ernaar om minstens één boek uit een oeuvre door de schrijver zelf te laten inspreken, en ja, dat geldt ook voor hakkelende exemplaren die hun Antwerps accent amper kunnen verhullen. Of ik een luisterboek wilde inspreken?Natuurlijk wil ik dat! Hoe meer lezers, hoe beter (al dienen we hier technisch gesproken van luisteraars te spreken.) Een prima initiatief, eentje waar een uitroepteken bij past. Nog voor ik wist hoe zoiets praktisch in zijn werk ging, en hoeveel verlofdagen ik zoal diende op te nemen, had ik al bevestigd.

Ik kreeg te horen dat de klus in vier sessies geklaard zou kunnen worden, zestig pagina’s per sessie. God zij dank, dacht ik nog, dat De steek van de schorpioen slechts 240 pagina’s telt. (En ook wel: ocharme Murakami als Luisterpuntbib hem ooit opbelt voor zijn Opwindvogelkronieken). We legden agenda’s bijeen, en afgelopen dinsdag toog ik naar Laken voor het eerste inspreekmoment.

En arriveerde prompt te laat. Dat heb je als je in Brussel-Noord op een IC in plaats van een omnibus stapt, en dus niet in station Bockstael kan afstappen. Enfin, zo ben ik ook ’s in Dendermonde geweest. De Luisterpuntbibmevrouw luisterde attent naar mijn excuses, voerde me koffie en duwde me een studiootje in. Drie uur later mochten mijn okselvijvers en ik er weer uit. Mijn oren gloeiden van de hoofdtelefoon, mijn keel was schor en mijn tong had al die moeilijke woorden van die “strekenschrijver” hartgrondig verfoeid, maar de eerste zestig pagina’s waren een feit.

De Luisterpuntbibmevrouw gaf geen feedback maar reageerde wel enthousiast op de hoofdstukken die zich in Argentinië afspeelden – op Ushuaia na had zij er net dezelfde plekken als ik bezocht, en ze was er net zo hard van onder de indruk. Een gelukkig toeval. Zo konden we het daarover hebben, en hoefde ik me niet uit te putten in excuses voor al die keren dat ze de opnames had moeten onderbreken omdat ik het over een “neusheurn” had.

Nooit gedacht nog ’s kennis te kunnen maken met mijn personages. Welke schrijver herleest ook zijn eigen boeken?

Social media & sharing icons powered by UltimatelySocial
Facebook
Instagram