Hij heeft ons wéér te grazen genomen. Vijfentwintig jaar na de feiten heeft David Lynch ons weer serieus bij ons pietje. De smeerlap.
Achttien afleveringen waren het. Ik heb er een paar weken voor nodig gehad, want bingewatchen is er in dit universum – vol kolder maar gruwelijk als een Francis Bacon-doek – niet bij. En dan zie je het scherm zwart worden na de allerlaatste scène en zakt je mond weer helemaal open. Net zoals hij dat vijfentwintig jaar geleden had gedaan toen Dale Cooper die spiegel een kopstoot gaf en demonisch begon te lachen.
Ik was eerstejaarsstudent toen ze het eerste seizoen van Twin Peaks op het scherm loslieten, niet eens zóveel jonger dan de acteurs die in de serie debuteerden. Twin Peaks was een aha-erlebnis. In die tijd was er niets op tv. Niks! Je moest het stellen met MacGyver, Beverly Hills 90210 en de praatprogramma’s van Jan Van Rompaey. Geen wonder dus dat iedereen aan de buis zat gekluisterd zodra de muziek van Badalamenti begon te spelen. Ik herinner me nog hoe ik in de bibliotheek van Mortsel een moeder van drie aan de balie naar ‘et dagboek van Lauwra Pallemer hoorde vragen. Ik herinner het me omdat ik het boek van Jennifer Lynch (de dochter) gekocht en gelezen had. Om maar te zeggen dat ik fanboy van het eerste uur was, net zoals zovele Generation X’ers van toen, want zo noemden ze onze generatie in die tijd. Vraag dat maar aan Paul Mennes.
De seizoensfinale van seizoen twee eindigt met de grootste cliffhanger in tv-geschiedenis. Special agent Cooper raakt niet tijdig genoeg weg uit gordijnland en wordt bezeten door slechterik Bob. Roll credits. We stonden erbij en keken ernaar, van de hand Gods geslagen. Daarmee viel het doek over Twin Peaks. Er kwam een film die een prequel bleek te zijn en dus geen Dale Coopers bevatte en kort nadien verknoeide Paul Verhoeven de carrière van fetisjacteur Kyle McLachlan door hem in Showgirls te casten.
Vijfentwintig jaar later maken we de gouden jaren van de televisie mee en gonst het internet van de opwinding wanneer David Lynch een nieuw seizoen van Twin Peaks aankondigt. In deze apocalyptische tijden van Trump, terrorisme en een opwarmende aarde snakt iedereen naar een beetje escapisme zo nu en dan, en was de wereld in onze jeugd niet onbezorgder, eenvoudiger en, welja, beter? Als Mulder en Scully weer in hun X-Files-archiefkast mogen en zelfs De Collega’s vanonder hun stofhoes worden gehaald, waarom dan niet ein-de-lijk verklappen hoe het met Dale Cooper is afgelopen? A slice of cherry pie and a damn’ fine cup of coffee! Steek die Oreokoekjes in je hol, Owen Wilson.
(wordt vervolgd)